etze
1.
(
Gc ap. A; Lar H),
eltze (
G ap. A
) .
(Adj.).
Desierto, (tierra) estéril.
"Terre qui est sans culture"
H.
"Terreno baldío"
A.
Au ez egitera Jaunaren itz santua eroriko da lur etzean eta arantzen artean, eta ez du fruturik emango.
AA III 438.
Utziko det etze, ezta moztuko, edo iñausiko, ez eta atxurtuko ere.
Ib. 434.
Lur etzetik eta sasitik.
'De la jachère et de la lande'
.
Or Mi 6.
Sodoma bezela geldituko da Moab, eta Amondarrak Gomorra bezela; asundui, gatzaga, etze soil bat betiko egiñak.
Ol Soph 2, 9 (Dv mortu
).
Aski dukezu, naiz ta larreak lur-etze biurturik ta ii-basatsuz idoiturik egon!
Ibiñ
Virgil
32.
Desierto, despoblado.
Artzaien erreiñuok etze, eta ango beresiak zearo utsik arkitzen dira.
Ibiñ
Virgil
104.
2.
(Sust.).
Desierto.
Ikusi duzuten etze aundi ta ikaragarri ua.
'Eremum'
.
Ol Deut 1, 19 (Dv mortu, Ker basamortu).
Illebeteak barrena abere taldeak bazkatzen ditute ta etzerik-etze ibili oi dira abarorik billatu ezinda.
"In deserta"
.
Ibiñ
Virgil
101.