garbatu
Etim. v. 1 garbatu .
(V ap. A
; Lar, Añ, H),
karbatu (kh- BN, S ap. A
; VocBN
, Dv, H).
"Domar y ablandar el lino"
Lar.
"Asedar el cáñamo"
Ib.
"Majar, agramar lino"
A.
"
Kharbatü (BN, S), trancar, rastrillar el lino"
Ib.
v. bargatu.
Emaztek zuten beraz lihoa garbitzen, atheratzen, urtharazten, karbatzen, orraztatzen, iruten.
Elsb LehE 17.
Bethi zeha [lihoa] harika bilhakatu artean ehotzen dute. Hori da garbatzea.
Lf GH
1924, 394.
Orrazatuz [lihoa] heldu da lehenik harika edo burutxa, garbatzeak utzi ondar lodietarik garbitua.
Ib. 395.
Lio-xorta bukatzen ez dabil azkena [...]. // Armenaren puztan bat garbatu bezala / bestea jotzen dute iduriz oiala.
Or Eus 101 (cf. nota: "garbatu, majar").