giatu
1.
(
giau Vc ap. A; Dv (V); gijau Mg PAbVoc
).
Preparar, aderezar; cultivar, arar, preparar la tierra.
"
Gijau, preparar, amoldar alguna cosa como la tierra para sembrar, el lino para hilar"
Mg PAbVoc.
"
Gijauba, labouré. Onduen gijauriko lurra, la terre la mieux labourée"
Dv.
Olaok bere giadu bite ondo.
'También esas herrerías se aderecen bien'
.
fJZ 99.
Etxean ondo giaduarren ara ordu(ko) otzitu, / berotu baga meriendea jan ezin leike ziertu.
EiBer
532.
Ereiten dogu lina-azija lur ondo gijau ta azaro onekuan.
Mg PAb 138.
Kukusturik dagozan lino gijaubak daruez barriro txarrantxara.
Ib. 139.
Errazago esaten da zelan gijau biar diran soluak, gijeetan diran baño.
JJMg BasEsc 18.
Onduen gijauriko lurra da ziatuen daguana.
Ur Dial 61 (It, Dv e Ip landu).
Neure Maria dabil goizerik / intxaur-saltsea gietan.
Azc PB 91.
Soluan ostera, oñik ipiñi bez, bertan-bera itxi, ez giyau, ez mokillausi, ez sastu, ez yorrau, ez ezebez.
Kk Ab II 144.
Euzkalerrian beti / ibarrak giyatzen, / mendi orlegietan / ardiak larratzen.
"Cultivando los valles"
.
Atutxa Mugarra 63.
2.
"Gixáu, propagarse (la hierba) Iz ArOñ.
3.
"
Gixau, conservarse mejorando"
Iz ArOñ.
.