gurutzedun
1.
kurutzedun,
gurutzadun,
gurutzdun.
(El) que lleva o tiene una cruz.
[Jaungoikoak] eztuala gurutzedun erririk ondatuko.
Ag Serm 412.
Gurutzdun gizon au indargeturik / bide-ertzean datza / gustiz auldurik.
GMant Goi 14.
Gurutzadun Jel-ikurriñaz.
Enb 35.
Hor daukuzu erosi gure zoriona... / kurutzedun Golgotha, mendirik lehena!
Ox 20.
Gurutzedunak beren pizu haundia bizkarrian, gurutzia goora atxikia beso altxatiez.
Zub 77s.
Eliza-betean errezo marmarra / eliz-jirabiran, nekez, barra-barra / zenbait gurutzadun.
SMitx Aranz 140.
Zabaldu zan beste liburu bat eta deitura ikusi zioten: "Gurutzedun Zalduna".
Berron Kijote 79.
Illabeteko etxe legorra izan genduan an ere, alik eta gurutzedunak iritxi ziran arte.
AZink 62 (tal vez 'cruzados', hablando de los soldados del bando nacional en la guerra de 1936).
Errepikatzen zituzten neskek elgarren artean katiximako galde-errepostuak, lehenik kurutzedunak.
Larre ArtzainE 103.
v. tbn.
Kurutzedun: Ag AL 64. KIkV 79.
2.
(Planta) crucífera.
"Crucifère, kurutzedun
"
T-L.