hiragarri
1.
(SP, Urt II 157, Dv, H) .
(Adj.).
Enojoso, terrible.
"Qui fait dépit"
SP.
"
Gizon hiragarria, homme insupportable, fâcheux, importun"
H.
Ea, konsoladorea, othoi, hiragarria / ideki diezadazu bihotzetik garria.
EZ Man II 108.
Zer berri hiragarri Dabitentzat! Gizon miragarri hau yarri zen nigarrez.
Lg I 298.
Bandalek Afrika oro hiragarri herioz eta beste anitz damuz beterik ezarten zuten denboran.
AR 309.
Zure min hiragarria.
Monho 46.
Osoki hiragarria da bekhatoren heriotzea.
Dh 195 (v. tbn. 461).
Erregreta hiragarri hetarik.
Arb Igand 187.
v. tbn. Hm 52. Brtc 154. Ip Hil 185.
2.
(Sust.).
(Lo) que hace airarse, sufrir.
Zuek bada hain sarri / galdu behar zaituztegu, / bihotzen hiragarri?
EZ Noel 75.
Adimenduak ere bere hiragarria badu: bethi bere iraganeko erhokeriaz eta oraiko zorigaitzaz gogoeta.
Dv LEd 223 (Cb Eg II 124 pena).