hiztu
1.
(-tz- SP (sin trad.), Añ, H).
Hablar.
"Tratar, confiriendo, (c.) tratatu, zerbaiten ganean [...] itztu (G)"
Añ.
Tanto Pouvreau como Harriet citan el ej. de Etcheberri de Ziburu (Man), aunque Harriet lo cita incorrectamente como trans.
Beharriak eztu aditzen, ezta hitzten ahoa.
EZ Man I 46.
Ahoan [gurutze egitea], berriz, begira / azan gaizki hitztetik.
EZ
Eliç
88.
2.
(G ap. A
).
"Apalabrar, convenir de palabra dos o más en alguna cosa"
A.
Baldin iñork engañatuko balu neskatx bat ezkontzaz iztu gabea.
Ur Ex 22, 16 (Dv hitzemana, Ol itz artuta, Ker itza emonda).