trebukagarri
1.
trebekagarri .
(Sust.).
Obstáculo, objeto que hace tropezar; (fig.) escándalo.
Eztezagula beraz gehiagorik elkhar iudika, bainaitzitik hunetan iujemenduz usat ezazue, behaztopagarririk batre edo trebukagarririk zuen anaieri ezar eztezozuen.
Lç Rom 14, 13 (He trebekagarri; Dv gaizbide, Ol, Ker gaizpide, IBk galbide, Bibl, BIblE erorbide).
Huná, ezarten dut Sionen behaztopagarriko harria, eta trebukagarriko harria.
Lç Rom 9, 33 (He trebekuko, TB trebukozko).
2.
(Adj.).
"Propre à faire trébucher, tomber; au fig., qui cause du scandale"
H.