ukakizun
1.
(H (+ ukh-)).
"Qui doit être nié, qui est à nier. Egia etzenaz geroz, ukhakizun zen
"
H.
2.
"Qui est à refuser. Bidegabeki galde egina, ukhakizun, [...] doit être refusé"
H.
3.
"Ce à quoi il faut renoncer. Atsegin lizunei ukhakizun da, il faut renoncer aux plaisirs sales"
H.
"
Salbatu nahi duenak, bere buruari ukhakizun du, celui qui veut se sauver doit se renoncer soi-même"
Ib.
4.
"
Ukhakizun, reniable"
Dv.