urgun
1.
(
V-m, G-to-bet, AN-gip ap. A; Lar, Añ (G, AN), VocCB , Dv, H, Zam Voc
),
urgon.
Cojo.
v. herren.
Ekusiko dezue zein arin dabiltzan urgunak.
Mb OtGai I 156.
Naiz zarra dela apeza, ta naiz gaztea [...]; naiz urgon-maingua, ta naiz zuzena.
Mb OtGai III 171s.
Arkitzen dituan beartsu, eri, urgun ta itsu guziak.
AA III 421.
Espalda ateriya, / urgun besotik [betroia]
.
Xe 296.
Urgunak bazebiltzala, lepratsuak garbitzen zirala eta hillak piztutzen zirala.
Arr Orac 450.
Urgunari etzaio faltako laguntari.
EZBB II 125.
Augusto Bordes aspaldian urguna edo kojua zen.
Goñi 55.
Antzu, urgun, ortzik bageko, ezin gainkatuzko aari, elbarri, adarrak eta ederra galduak.
Or Mi 42s.
[Astoak] erosi eta, danak urgun.
JKort EuskOl
1931, 26.
Ordia-antzo sar nazu, / begi-lauso ta urgun.
Ldi BB 90.
Nola mintzo ziran mutuak, ibiltzen urgunak.
Ir YKBiz 231.
Yonataren seme urguna.
Ol 2 Sam 9, 3 (Dv zangoz herbal, Ker oin-elbarritu
).
Bederatzigarrena, urguna zalako, etziteken [gudara] eraman.
Ataño
TxanKan
246.
(Fig.).
Ez du ezer ere erdizka ta urgun bezela uzten. Or duzu Barne-kanta, maite eresi sutsua, munduko literatur kondairan ezagutzen danik eta olerki lirikurik ederrenetarikoa.
Onaind ( in
Gazt MusIx 149
).
2.
(AN-larr ap. Asp Leiz2
).
Cojera.
URGUN EGIN
(AN-larr ap. Asp Leiz2; Lar, Añ (G), Dv). Cojear.