urketa
1.
(Dv→A) .
(Sust., gralmte. en casos locales de decl. sing.).
Búsqueda y acarreo de agua.
"
Urketara goatea, aller chercher de l'eau"
Dv.
Bazakien harako zela urketarat emazte bekhatore handi bat.
Lg II 136.
Bi egunez nihor harat ez zen yiñ urketara.
Gy 55.
Aren aitona berriz / itsasora urketan.
Xe 127 (cf. Ib. 129 itxasoan lurketan en otra versión).
Ene izaba zaharra duk, bainan bizkorra eta irris lehertzekotzat eta urketakotzat ere ona.
Prop 1897, 255.
Den lekutik aldara balezate gure ithurri maitea [...]. Daukat ur ketako, xurikiten berendako ere, irabazi guti luketen jendeek.
JE Bur 34.
Samariako emakume bat etorri zan urketara.
(Io 4, 7).
Ir YKBiz 67 (HeH urketa
).
Suilla buruan eta eskuiñean pertza, urketara doala.
Or QA 138.
Legorte pixar bat nola baizan, bereala asi itun urketan.
Ataño
TxanKan
221.
Hori ez da itsasora urketan ibiltzea.
MEIG VIII 35.
2.
(Adv.).
En busca de agua.
Ethorri zen Samariako emazte bat urketa.
HeH Io 4, 7 (Dv, Leon urketa; TB urka).
Joana zelarik ur handira ur-keta.
Jnn SBi 104.
Gazteria ur keta baitoa edo abereen edanaraztera.
JE Bur 37.
Etxeak su duenean, norbeit urketa abiatzen da.
(BN).
A EY III 129.
Neskatxa gazteak harat biltzen ohi ziren urketa.
Zerb IxtS 21.
Lehen, emazteak beren ferretekin joaiten ziren Jainkoak daki norat ur-keta.
Larre Gazte
1957 (5), 1.
Senarra dizit Montpellierren / ene sendatzeko urketa.
Balad 152.
Pegarra berehala hustu zuen askarat, eta ur-zilora berriz laster egin urketa.
Bibl Gen 24, 20.
Gero joan behar nuen lehenik ur keta.
Etchebarne 70.