urkilatu
1.
(-ill- Aq 930 (AN)→A),
urkuilatu (Hb; -ulla- Lar, H).
Ahorquillar, apuntalar árboles.
"Ahorquillar árboles para que no se desgajen las ramas"
Lar.
"Ahorquillar"
Aq 930.
2.
+
urkuldu.
Ahorquillarse, bifurcarse.
Onetan eldu ziran ibaia beste bitan urkultzen zan toki batera.
Kk Ab I 81.
Bere naar guziekin aren gainean urkilatzen da.
"Se ahorquilla"
.
MEIG
IX 120.
(en colab. con NEtx)