erasle
(L, BN, S ap. A
; SP, Dv, H),
edasle (SP, Lar, Hb, H, A).
(El) que habla, hablador, charlatán; orador.
Azkue da la indicación (V, arc. , S) y cita el refrán de Oihenart.
Eztituk solament alfer egoile, baina edasle ere, [...], behar eztiraden gauzéz dadasatelarik.
Lç Tim 5, 13.
Zer erran nahi du edasle hunek?
Lç Act 17, 18 (He erasle; TB hitzuntzi, Dv elhuntzi).
Presuna bat dela erasle handi, minzatzaille, aha-zabal, hitz mitzti, elha berriti eta salhati.
Ax 538 (V 346).
Edasle handia ezta bethi minzo egia.
O Pr 570.
Erasle eta kritikari, baita hanbat nausitxo, / Egintza ororen gaiñean dutenak errateko.
"Babillard"
.
Gy 85.
Erasle lañoegi.
"Parleur"
.
Ib. 177.
Aditzale guziak, itxuraz bederen, erasle izurritsu hekien alde agertuko dire.
Arb Erlis 245.
ERASLE-EDER.
Orador.
Demostenez, erasle-eder eta philosopho handi hura.
AxIp 201.