logabe
1.
lobage (
Lcc).
Despierto, desvelado.
Amodiua gaiza erhua, / jentia trunpa liuna! / Gaiak lo gabe, egünaz ere / errepausürik batere.
ChantP 270.
Patxi oso nekatua, lo gabe eta asperturik, pentsatu du joatia bere errira.
Iraola 108.
Zein artegatasuna ete-da gogoan artu burutasun bat eta lo, jan ez atseden baga, buru-austen luzaroan ibiltea! Echta Jos 285.
2.
(S ap. Lrq
; Dv→A, H),
lobage (Lar, Añ, H (V, G)).
Desvelo, insomnio.
Sukár kontinoak, estomágoko miñak, egozgále, burukomiñ, játeko gogáitz, logábe.
LE Ong 66r.
LOGABEAN
(Estar, etc.) despierto, en vela.
Herriminez, ezin-minez / erdiratzen zait bihotza / arrats luzetik goizera, / lo-gabean.
Mde Po 38.
LOGABETANIK
(lobagetanik Lar). "(Pasar la noche de) claro en claro, lobagetanik, lorik bage gaua igaro" Lar.