erdutu
erdutu.
Tr. Documentado en autores labortanos del s. XVII y en Oihenart. En el s. XX, lo emplea Zinkunegi.
1.
(SP→Dv, H).
Partir, dirigirse a.
"
Erdutzea, partir, s'acheminer, abiatzea
"
SP.
Azkue da para este verbo la acepción de "reconcentrarse" basándose en los ejs. de Axular (cf. 3 erdu).
Mundu batetik bertzera, o erdutu beharra! / Egia duk, bekhatuez iustu dela nigarra.
EZ Man I 52.
[Iaun puxanta] errezibi zazu ungi spiritua / gorputz erbalaren ganik doidoia erdutua.
EZ Man II 95.
Gure eginbidearen egitera eta trabaillatzera, ernatuko eta erdutuko garela.
Ax 35 (V 21).
Bekhatu gehiago egitera abiatzen eta erdutzen direla.
Ib. 114 (V 76).
Eta baietz hitz-emanik / hek, harganik / bertan despeditzeko, / erdu ziten Betlemera, / izar bera iarririk aitzineko.
O Po 62.
Goazen errepausu infinitu hartara, erdu gaitezin prometatu zaikun lur benedikatu hartara.
"Cheminons"
.
SP Phil 61 (He 63 hots emagun).
Prometa diezezu erdutuko zarela hekin gana. Emozu zure Angeru begiraleari eskua gida zaitzan gatik.
"Vous vous acheminerez"
.
Ib. 65.
Urtaroa aurrera dijua, oraindik beste goituriak ikertzea, ureztaketara erdutzea, [...] bearrezkoa da.
Zink Crit 62.
2.
Llegar; venir.
"Venir, arriver"
H.
"
Erdu [...] Syn. ethortzea, [?] heltzea
"
Ib.
v. 2 erdu.
Aingeruak hegaldaka gero dire erdutzen / Eta hillaren urkoak dituzte inspiratzen.
EZ Man I 124.
3.
"Implorer, prier (de venir au secours)"
H.
Erdutzen zaitut arren urrikal nakizun.
Harb (ed. 1693, ap. H
).