esangin
(V, G ap. A
),
esagin (Bera).
Obediente.
v. esaneko.
Birjiña guztiz esangiña eta obedientea.
EE 1884b, 133.
Senargei dontsu ori nire senarra baiño esangiñagoa izan dailla.
A BeinB 63.
Esangiña izan deittean bere gurasoakaz.
Echta Jos 173.
Maitte zaittu beti zeure senar esangiñak, Erromulo Gastañaldeko.
Ib. 361.
Mutil au zan ekandu onak ebazana, etxeratua, esangiña... ezeukon akatzik.
Kk Ab I 108.
Seme-alabak gurasoenganako [...] esangin azaldu zaitezte.
Ol Eph 6, 1.
Jardunian mazal, egijunetan argi ta agintzen zur yatzu emakumia; esangiña ixaten, barriz, gertuba, esakeretan begiratsuba.
Otx 22.
Murumendiko damak [...] esangina etzalako, sorgindu omen zan.
(G-goi).
A EY I 371.
Sortu ditun semeak, arenean, esangiñak izatea nai izaten ditu gizonak.
Zait Sof 179.
v. tbn. Alt EEs 1912, 243. Goen Y 1934, 89.