gogotu
1.
(Añ).
"Pensar"
Añ.
v. GOGOETA EGIN.
Hala duzu gogoturen / ene triste flakeza.
Harb (ed. 1690) 203.
Ondo gogotu nor zarratu daben bere biotzean.
Añ
LoraS
61 (v. tbn. 130).
2.
"Hacerse con ganas. Aiñ goizago jaikitziakin, gogotu naiz mairako
"
Etxba Eib.
Urteteko gogotua egoala ez esatearren.
A BGuzur 120.
Ixilik? Eztut uste, gaur solaserako gogotua bainago.
Etxde JJ 13.
Zeñek pentsauko eban lena ez zala, berriz gogotuta senar zorua, naiz da emakumia ikaratu ekarri zituan indar barrixegaz.
Etxba Ibilt 457.
3.
(Con aux. intrans. bipersonal).
Ocurrirse.
Peste oiek, okela jatia / zaiotenian gogotzen, / eben gustoko gauza non dagon / laster dute begiz jotzen.
Yanzi 231.
Ordun, eldu zirelik bidian, gogotu zaizkion gure aitari bertsu ok.
Auspoa 77-78, 62.
(Con aux. trans. tripersonal).
Egun batian gogotu zion nik biar nula sujezione pixka bat.
Auspoa 77-78, 27.
Ordun gogotu zidan ensaiatu biar nula nere aitak yotzen zun pieza bat.
Ib. 31.