gozagailu
(Dv→A).
(Lo) que consuela, deleita.
"(Subst.), calmant, adoucissant"
Dv.
Cf. goxogailu. v. eztigailu.
Bertzeek nahi dutenetan bilha betzate beren gozagailu eta goreskeriak! bainan nik [...].
Dv LEd 88 (Cb Eg II 44 konsola ta gloria bitez).
Eta bizkitartean zer gozagailua ez da, fruitu guzietarik nasaia ukhaitea etxe inguruan?
EGAlm 1895, 21.
Gehiago argi, ongi, edergailu eta gozagailu dugula lurraren gainean.
HU Zez 115.
Atsekabe guztien gozagallu da itxaropen maitagarri ori.
Eguzk LorIl 96 (ap. DRA).
v. tbn. Gazt MusIx 169.