ibi
Etim. Para la posibilidad de que se trate de u- (<ur- , en comp.) + -bide (-bi en último miembro de comp.), v. SHLV I 102.
Onom.:
errmos que son cabo Fontariuia. (1371) Arzam 275.
Gonzalo de Arancibia. (1452) Ib. 275.
1.
(BN (+ h-) ap. A; SP (s.v. ibiria), Aq 132, Dv (h-, BN)),
ubi
(L, BN, S (ü-) ap. A; Dv),
ube
(Lecl A).
Vado. "Gué" Dv. "(V arc?, BN, O), hibi (BN), vado" A. v. ibide.
Ibia duenak igaren daki osina zein den barrhen. O Pr 634. Hekien ondotik goan ziren Jordaneko ubira daraman bideaz. Dv Ios 2, 7 (Ur uberara). Iragan zuen Jabokeko ubia. Dv Gen 32, 22 (Urt xirripa, Ur andajoa, Bibl ubidea). Ibia [¿por ibaia?) dau bitarte. Balad 126. Zaharrek zioten, karroari ez diotela zaldirik berritzen ibai-hibian! Herr 14-1-1960, 1. Erle gazteok orrazeetan iostatuko direnean auzoko ibietan berotik gerizatu ditezen. Ibiñ Virgil 108. Ur ibaia "gué, rivière gueable", "ibia" alegia, itzultzen duenean badirudi Aita Moret kondairagile handiaren ahoz mintzatzen dela. MEIG VII 49.
"Baramar [sic] (G)" Aq 132. "Ibi (V-m, G (Aq)), bajamar, marea baja" A Apend.
2.
"(S; O, Foix), ruisselet"
Lh.