ibildaun
Etim.
Ibiltaun podría explicarse como sust. vb. ibilte + suf. -dun ; v. PT 301, n. 38.
(
V-gip, L; Ht VocGr 435,
Lar Sup,
Dv,
H (L, G; s.v. ibilkari)),
ibiltaun (
V-m-gip),
ebildaun (
S),
ibiltau (
V-ple-m)
Ref.:
A (ebildari, ibildaun, ibiltau);
Iz
ArOñ
.
Vagabundo, errante; andariego.
v. ibildun.
Puzturik bizi dirian emazte zatar, perraska, ibildaun, buru iritsi eta berekoi guztiak.
msOñ 237v.
Neskatilla ibilltau, buru erakuste zale ta gauza nasaijakaz lotsatuten ez ziranak.
JJMg BasEsc 122.
Zuen semeak berrogoi urthez mortuan ibildaun izanen dira.
Dv Num 14, 33 (Ol alderrai ibilliko dira).
Badakik zegaiti dagoan ibiltaunari begire?
A BGuzur 155.
Izanik aiñ ibiltauna eta ibilpide ain errezekoa.
Ezale 1897, 211b.
Alper ta ibiltaun guziak Naparroatik ateratzea erabaki zuen [lege batek]
.
A EY I 401.
Urteen bide latzetan zear ibiltaun oituak diranak.
Erkiag Arran 135.
(Vendedor)ambulante.
Kalean zear doala, saltzaille ibiltaun bat ikusi dau, bere gauzak eskeintzen.
Erkiag BatB 167.