jabal
I .
(Sust.).
(Dv→A).
"Bonanza, calma"
A.
Ezen etzare gure zorigaitzetan lakhet, alabainan phesiaren ondotik dakhartzu jabala.
Dv Tob 3, 22 (Ol eztialdia).
II .
(Adj.).
1.
(Uso pred.). Tranquilo, sereno.
v. 3 bare.
Ezen edo jauz ditezen gure izpirituak, hori Jainkoaren ariaz da; edo jabal egon gaitezen, hori zuen gatik da.
Dv 2 Cor 5, 13 (He gaudezen baratxe
).
Haizerik ez, bero, uda mina, zertarik edo hartarik, jabal zagon.
JE Ber 78.
Jabalago barnea, hatsa hobeki hartzen dut.
Ib. 95.
Mendiak urbil daude, zugazpeak itzal, ura beratzaldian, itsasoa jabal.
Or Poem 535.
Pizti ankerrak oiñetan dituzu uzkurrik, ikara. / Zugandik zaie jabal edatzen barnean zirrara.
"Tu les infundes interiormente la impresión de quietud"
.
Ib. 519.
Gudari bat bezain jabal bi oinak bat eta gorputza xuxen.
"Tranquille"
.
Ardoy SFran 266.
(Como adj. pleno).
Ur-geldi iabala ta paketsua!
Or QA 174.
Arratseko aize jabalak / hunki ez arren, zerk zeroan / untzi hori arin aurrera?
Mde Po 87.
Esi-barrua pake / iabalean zegoan, / eta zalditeria / ur-begitik zioan.
Or (
in
Gazt MusIx 202
).
2.
"(BN), débil"
A.
3.
"(L-ain), cobarde"
A.
JABAL-JABALA.
En calma.
Haizeari eta itsasoari manatu zioten eta jabal-jabala jarri ziren bazterrak.
Leon Mt 8, 26.