jasaile
1.
(
Dv,
H),
jasale (
SP→A),
jeseile (
H),
jesale (
H).
(El, lo) que soporta o lleva una carga o peso.
"Bajulus"
SP.
"Celui ou ce qui soutient, porte"
Dv.
Azkue lee "baculus" por "bajulus" y da la acepción "báculo".
Eta bi talentu eta bi soñeko bi zakutan sarturik, bialdu zuen, bere bi morroi jasalletzat emanda.
(4 Reg 5, 23).
Lard 241.
Harri lantuz eginikako estalgi arkatu xutaren jasaile, harresi hek.
JE Ber 21.
[Hizkuntzak] hiztunak ditu jasaile, hiztunek bizi dute.
MIH 392.
(Lander ((BN) ap. DRA
).
Padrino de bautismo.
[Baptismuko othoitzak]. Arren haurtxoari urak, egiozu grazia / khen diozon hobenari narrio iarraikia. / Guri ere egiguzu grazia iasaleei / ibillbideei guardia emateko hunenei.
EZ Man II 67.
2.
(L-ain, BN-baig; Dv, H),
jeseile (H),
jesale (H)
Ref.:
A (jasaile);
Satr VocP (iasaile)
.
Sufridor; paciente.
"Víctima. Alakuen egile bano obe da jasaile, se dice en casos de injusticia manifiesta"
Satr VocP.
Izpirituz ernea bezain bihotzez beroa eta gorphutzez jasailea.
Prop 1886, 4.
Bainan ororen buruan bera litake bere hutsaren jasaile, gehienik bederen.
HU Zez 87.
Oinhaze-jasale gaixuek edozer emanen luketen sendotzeko.
Osk Kurl 158 (v. tbn. 159).
3.
(BN ap. A; Dv (BN)), jesaile (S ap. Lrq; T-L),
jesale.
"Emprunteur"
Dv, T-L.
"El que toma a prestado"
A.
Yesandako abere bat [...] elbarritu edo iltzen bada, yesaleak ordaña eman bear dio.
Ol Ex 22, 14 (Ker baituran artu dauanak).