ohako
1.
(AN, L-ain, BNc ap. A; VocBN , Dv, H),
oheko (Lecl).
Cuna.
Mihiskando oihal lodiz, / abel odiz / ohakoa zegion.
O Po 59.
Ohakoan dena ikasten, nekez da gero ahazten.
O Pr 655.
Ezpanau ohakoan itho.
Dh 187.
Emaiten naiz ahuspez zure ohakoaren aintzinean.
MarIl 95.
Haur ohakoak galduen, ume xurxen eta judu konbertituen biziteiak.
Laph 247.
Sortu zelarik ohakorik ez.
Ox 79.
Gazte batzu hasiak ditiagu haurrari ohakoan frantsesez mintzatzen.
JE Ber 38.
Haur-haurretik ohakoan ardura naiz lokartu.
Iratz 111.
Uzten dutela lasto idorra haurñoaren ohakoarentzat.
SoEg Herr
22-12-1960, 3.
Linja, ohe, ohako.
Mattin 51.
2.
Nido.
Gorribeltzak esegi zituten beren ohakoak (kabiak) ibaiaren ertzez ertz.
Or Mi 84.