osogune
1.
(L ap. Lh
; Añ),
osagune (A (que dice tomarlo de Añ), Lh).
"Perfección"
Añ.
Lhande en la forma osagune cita a Duhalde, pero en éste sólo encontramos osogune.
Gozabethari maite haren edertasunek, osogunek edo perfekzionek eta ezin khondatuzko ongi-eginek etzutenaz geroz ukitu.
Birjin 518.
Jainkoaren osogune edo perfekzione adoragarrien gainean.
Dh 52.
[Jainkoaren] ontasun miragarria, haren bertze osogune mugarririk eztutenak.
Ib. 155.
Mugarik ez du Jainkoak bere osogune edo perfekzionetan.
Arb Erlis 10.
[Jainko] haren osogune adoragarriari dohakon amodio guziarekin.
Etcheb Zeruari 18 (ap. DRA).
2.
"Bonté, bienveillance"
Hb.