oihaldun
1.
(R-is ap. Iz R
).
(El) que posee paños.
"
Xále bágez, ogidún; xánzle bágez, oxaldún (R-is)"
Iz R 313.
Irunez oihaldun da gur'andrea, ez alfer egonez.
O Pr 281 (cf. oihaldundu).
2.
(Barco) de vela, velero.
Danak zirean oialdun ontziak, aizeaz osterak egiten ebezanak.
Echta Jos 188.
Iru mastadun ontzi ederra, oialduna.
Kk Ab I 80.
3.
Pañero.
Zuaz gero nire oialdunenera, ta emon dagixuzala nire gain, lau soñeko egitteko lain oial.
"Al mio mercatante de panno"
.
Otx 181.