ostaro
1.
(L, BN, S ap. Lh
; SP→Dv, A, Lar, Arch Gram 9, VocCB
417, H (+ h-)),
ostaru (Lecl).
Mayo.
"
Oriaro [?], Ostaro [?]"
(Pamplona, 1501).
ETZ
19 (donde parece referirse a "Aprilis"; el ed. señala la dificultad de la lectura).
"
Loreill, orrill edo ostoill eta ostaruaren izenak egiazki ezarri zaizka beraz ill oni"
EEs 1913, 113.
"Maiatzak badu eskuaraz bertze izenik, hala nola: ostoila edo ostaroa
"
GAlm 1951, 5.
Marxoa edo iorailla, aphirilla, maiatza edo ostaro.
EZ
Eliç
XXIV.
Maiatza, Ostaroa, Orrila.
Cb EBO 47.
Eskualde gehienetan epailean, jorrailean edo ostaroan (mai) barrastan ereiten dute [kalamua]
.
GH
1927, 335.
2.
"(S; Foix), mars"
Lh.