ostatari
1.
(V, G, B ap. A
; Mic 8r, Lar, Añ, H).
Posadero, mesonero, hostalero.
v. ostalari, ostaler.
Ardoarén aiskide sobra déna misérien ostatári dá.
LE Prog 112.
Eskatuten deutsa ostatari edo tabernarijari ifini deijola aragija.
Astar II 244.
Ostatariak euren pozkarirako oiloak il, lukainkaak lapikoratu.
A Ezale
1897, 115a.
Ederrak emon yeustazak arexek! --egiten eban bere artian ostatari zurrak.
Kk Ab I 76.
Ostatari izatera.
A Ardi 14.
2.
(V-ple-m-gip, G-to ap. A).
"Huésped"
A.
Ostatuko etxekandreari priesa bage ordainduko deutsa, ta ez osoro, bere zorra. Atzeratuak ditu zorrok, eta metatuaz metatuaz doazan ezkero, emakume arduratsu arek ezin ba gogo onez jasan, orrelako ostatari nagirik.
Erkiag BatB 152.
Ostatariak bearko dau ordaindu janaria, oea, etxean egotea.
Ib. 132.