osten
1.
(V-arr-oroz ap. A).
"Escondrijo"
A.
2.
(Lo) que sigue, subsiguiente, consiguiente.
Miñ-ondo aundiak ba du atsegin bat ostena.
"Subsiguiente"
.
Or Poem 547.
Atzenez, alkarri itz-emate goxo ta ezkontza ostena.
Onaind ( in
Gazt MusIx 150
).
3.
Oculto, escondido.
Iaiotzaren kuxelu ostena ainbat laisterren agertzen ez diolako, esatekoak esaten dizkio morroiari.
Zait EG
1956 (5-6), 42.
OSTENIK
(Estar, etc.) escondido, oculto.
Gure begiratuarentzat ostenik dagona zuzen eta egiz esana dagola.
"Clausum est"
.
Or Aitork 405.
Artzulo goitara goakez gero, / txit ostenik bait-dagoz.
Onaind ( in
Gazt MusIx 210
).