irrikatu
1.
(B ap. A
; h- L, BN, S ap. A
; Dv, H) .
(Vb.).
Rajar(se), agrietar(se).
"
Harrasi hirrikatua, mur lézardé. Gaztaina hirrikatua
"
Dv.
"
Oindagora hirrikatua, talon dont la peau s'est fendillée"
H.
"Abrirse el erizo de la castaña, el pericarpio de la nuez"
A.
v. arrailatu; 2 irrikitu;
kirrikatu.
Lur elkhortu [...] alde guzietarik arraillatua eta irrikatua.
He Phil 494 (SP 487 irritua eta arraillatua).
Lurra xigortzen eta hirrikatzen da.
Dv Lab 312.
Haizeak eta euriteek [...] zilatzen, irrikatzen, porroskatzen dituzten mendixka batzu.
JE Ber 41.
2.
(Sust.).
"(B), rendija"
A.
GOSEZ IRRIKATU,
HORTZAK IRRIKATU.
v. gose, hortz.