lantu
(Gc ap. A; Lar Chaho y H),
llantu.
Llanto, lamento.
Nun asi zan llantu andi bat egiten.
Lazarraga A, 1142r.
Izurridunak / asko eukaen llanturik.
Ib. A28, 1202v.
Llantu eta negar egiten dogula negarrezko erri onetan.
Cap 7 (
CatLlo 6 llantu
).
Konberti bidi llantua gozo / konsola bidi mundua.
Acto 480.
Alako infernuko lantu, deadar ta garraxi samiñetan egun artan an egondu zan.
Cb Eg II 167s.
Kastigu paregabe onek, nor lantuz ta lutoz beteko eztu?
Ib. 141.
Semeak gabe gelditzen ziran gurasoen negar eta lantuak.
Lard 72.
Lantu eta zispuruz zegoala.
Ib. 236.
Illun, triste, negar eta lantuz betea arkitzen zan.
Arr GB 124.
Beste batean egingo du bere animaren erditik errukigarrizko lantu au: [...].
Otag EE
1884a, 310.
Denbora pasatuko lantu triste oek.
Ant Ezale
1899, 1b.
Ez baida atsegin denbora askoan / olako negar-lantua.
Insausti 98.
v. tbn.
EZBB I 123. Zendoia 56. Llantu: Arz 22. En DFrec hay 5 ejs. de lantu.
LANTU JO,
LANTUA JO.
Quejarse; lamentarse.
San Pedrotarren konsuelua / Bilbon Oriyok galduta, / landua [sic] jotzen jardunak dira / kankarta zarrak artuta.
(Interpr?).
Auspoa
59, 55.
Mendi bulartsuz inguratuta / zoriontsu zera guziz, / lantu jotzeko motibo asko / eztezu nere iritziz.
Basarri Auspoa
55, 89.
LANTU-JOTZAILE.
Plañidero.
Negartiak eta lantu jotzaileak nagusitzen dira euskaltzaleen artean.
(In MEIG
VI 37
).