(
B; -lh- S;
Dv),
elebide (
L-ain, Sal; -lh- L, BN;
H),
elapide (
BN-baig; -lh- S;
Foix)
Ref.:
A (elepide, elhebide, elhapide);
Lrq (elhebide);
Satr VocP (elapide)
.
Tema, motivo de murmuración, habladuría.
(Se emplea sobre todo con eman
).
"
Elhepide ematea, prêter à la médisance"
Dv.
"
Urhats horiek egin behar dire sothiltasunekin, elhebiderik eman gabe, [...] sans donner sujet à redire"
H (s.v. urhatsa).
"
Gaizki bizi dan batek elebidea franko emaiten du (L-ain), uno que vive mal da mucha materia para hablar"
A.
"(Sujet de) conversation"
Foix.
v. hizpide.
Iñazio nihon ez da ageri, nihork ez dezake hatzeman; hortik mila elhepide.
Laph 108.
Jenden elhebideak ixilarazi bizitze saindu eta gorde batez.
Ib. 74.
[Francière,] hainbertze elepide [...] Eskual-herriko zuzen zahar egundainoko guzien kontra eman duena.
HU Aurp 136.
Barkamendu galdegiten ziotela Itsasun eman zituzken elhepide guzien gatik.
Lf Murtuts 28.
Guzion parregarri ta elepide (elebide, zer esan) billakaturik.
Zait Sof II 26.
Tema de conversación.
Erabateko gauzak ziran une artan, elebide ta barriketa-gai.
Erkiag Arran 139.
elebide.
Materia de discurso.
[Pertsulariak] maiz gauza batetik bertzerat aldatu behar du eta emaiten dauzkizuten gaiek zer ele bide duten bat batean hatzeman.
Xa Odol 61.