Venganza.
Cf. apendu. v. apentza, mendeku.
Ez apendu; ene maiteok, utzi, ordea, aserrea dagokionari. Idatzita baitago: Nere gain apena; Neuk ordaindu bear.
Ol Rom 12, 19 (Dv niri aspertzea, IBk mendeku egitea).
Ez apenik billa (bengantzarik), ez erresumindu erritarrekin .
(Lev 19, 18).
Or MB 293.
Apen-eske zeuden begien zuloak, argi gabe utziaz, esku odol-zalez ta anazka-muturrez lertu zitun.
Zait Sof 188.
Irudia, bekaitzik gabe ez dala erori, ikusirik dut; apenez ba'da ordea, ez dut txintik ateratzen.
Ib. 51.
Bere aspaldiko apen-egarria betetzeko garaia eldu zitzaion, beraz.
Etxde JJ 185.
Asarre nintzaien aundieri menpeko ez nitulako, ta txikieri ematen etzidatelako, ta nigarra nien apen orde.
Or Aitork 15.
Etsaiak etsaiari, urruñaz edo iraiñez edo bietara, bietara ere apenez.
Ib. 67.
APEN HARTU.
Vengarse.
Begira! or dabil Esau, zure anaia, apen artzeko.
Ol Gen 27, 42 (Ker apentzeko).
Ta olakotsuek egin zituten aiek, nerekin apen artzen zuten.
Or Aitork 21.