1.
(
V, G ap. A
; Zam Voc),
sarta (
V ap. A
).
Vara.
Bada zartea da sendatzallerik onena zoro batentzat.
Añ
LoraS
123.
Dakusanean ume batek bere amaren eskuan zigorra edo zartea ta agaz jo gura dabela.
Añ
GGero
228.
Berezian erneko / sarta ziorragaz / atze ta aurre neurtuten / indar guztiagaz.
Azc PB 176.
Prendas muy albardadas [los borricos] / sartean lagunak.
Ib. 179.
Ezkerreko sorbaldan zarta batetik dingilizka axea artuta.
A Latsibi 13.
Zer duala-ta bakaldunaren sarteak iri lepua baltzittu egin?
Otx 38.
Astuari sortea ta sortearen ganera, sartea.
"Bastonate"
.
Ib. 120.
Bere makillatxua edo aginpide-zartea gora jasota, Perkain errizaiña asi zan erdian leku-egiten.
Erkiag Arran 40.
Adu txarra, siats makurra ete ebilkion, zigor-zarta anker biurriaz bere barne-baratzeko landaratxo pipil-barriak lorrinduten?
Ib. 95.
Odol barri berotan / bernak zarta gorri.
Gand Elorri 105.
"Látigo, zarta
"
Añ.
2.
"(V-ger), hijuela, retoño que brota alejado del tronco, de la raíz"
A.
ZARTA-MUTIL.
Mozo de fusta o de látigo.
Arako zarta-mutil eta zamalzain-artean neskaxtasuna oianez oian, ibarrez ibar zarabilten neskatx aiei laguntzen.
Or RIEV
1929, 7 (traduciendo erróneamente "con sus azotes y palafrenes" (Quijote IX)).