(Lcc (-adu), Chaho),
disgraziatu (SP, sin trad.) .
(Part. en función de adj.).
Desgraciado.
Izan ezidin gauza guztian mutil au desgraziadu.
Acto 350.
Andre baten eriotza desgraziatua.
Cb Eg II 188.
Oriek baño desgraziatugorik sortu <sa-> ta jaio eztala.
Ib. III 332.
Gorphutzez arras desgraziatua, moldegaitz eta itsusia.
Gy 278.