1.
(V-ple-ger-m, Gc ap. A; Añ),
esko (H (V)).
Húmedo; fresco, lozano.
v. heze.
Baditu gitxienez larogei urte: bekoki guztia tximur tximur eginda [...]. Bakarrik miña dauka txito ezko ta zolija.
Mg PAb 72s.
Leviatani berriz eman ziñion [lurraren] zazpigarren zatia, ezkoa eta bustia.
(4 Esdras 6, 52).
Ur ( in
BOEg 3314 (Dv urak dadukana
)
).
Zelaiak, ezko, naro ta loretsu zeuden.
Ag G 43.
Goldeak iraulitako lur-mokor ezkoak.
TAg Uzt 265.
Lur ezko ta erreka-ondoetan billatuko dezu.
Munita 52.
Lur eze ta aize ezkoa.
Ib. 152.
Gure aritzan ezkurra badet / eusko lurrean ereiña, / jaio ta ezko ortxe daukat gaur / zuaitzño txiki liraiña.
AZink 73.
Gure lurralde ezkoa, / beroa eta preskoa, / fruitu-emale askoa!
Zendoia 195.
Aixa jartzen du gure zintzurra [ardoak] / kantaria ta ezkoa.
Insausti 321.
2.
Humedad.
Antxe babesean dagola, lurraren ezkoz ta eguzkiaren beroz.
MAtx Gazt 17.
Lizar-landare gazte, iturri-ondoan; / ezkoaren indarrez goraka zijoan.
NEtx LBB 258.
Itzalak, ezkoa ixuriz, zokoak menderatzen ari zitun.
Ataño
TxanKan
19.