1.
(
G; Lar),
egotu (
G-azp, L-côte),
eiotu (
R-uzt),
igotu (
G-azp, AN-ilzarb)
Ref.:
A;
Bon-Ond 159;
EI
127;
Iz R 288
.
Moler.
"
Xoan gitean errotára gari-éiotra (R-uzt) [podría corresponder tbn. a eio]"
Iz R 397.
v. eho.
Azurrak eiotuta.
Kk Ab II 116.
Ontzi batean eotua zekarren [edabea]
.
Zait Plat 108.
(Urt II 188),
egotu
(B ap. A),
eiotu.
"Appetere, atakatu, akometatu, [...] ehotu
"
Urt II 188.
"Dar [una] paliza"
A.
Ostikoka eiotuteko.
Kk Ab I 36.
ehoitu
(Lar),
eiotu.
"Digerir la comida"
Lar.
Loari emon eutson, bitartean arraiñek eiotuten ebazala.
Bilbao IpuiB 37.
2.
(G ap. A
; Lar).
Tejer.
La forma eortu, que recogen Duvoisin y Azkue, es errata por eotu en la ed. de Bonaparte de la trad. del Evangelio de San Juan por Lizarraga (q. v.).
Eta zé tunika kosturagabea, eoturík goititík asi ta beitiraño guzía.
(Io 19, 23).
LE ( in
BOEanm> 1271 (ed. 1868 eorturík; Lç, He, TB, Dv, Leon, IBk, IBe ehoa, Ol, Or eioa
)
).