1.
(
SP→Dv,
H,
A),
gogoanbehartu (
Ht VocGr 416,
Dv→A),
goanbehartu (
SP).
Inquietarse, procuparse; recelar, sospechar.
"Regretter"
Ht VocGr.
"S'inquiéter, mettre dans l'inquiétude, peiner"
Dv.
Ikhusirik zein gauza guti edireiten den euskaraz eskiribaturik, gogan behartu naiz eta beldurtu eztiren bideak asko segur eta garbi.
Ax 16 (V 6).
Goganbehartu edo arinki iudikatu.
Hm 195.
Eta eramenen zaituztenean hekien eskuetarat libratzeko, ez zaiteztela aitziñetik gogoanbehar zer erranen diozueten.
He Mc 13, 11 (Lç antsiatan izan, TB penetan eman, Ol larri izan, Leon gogoetatu, IBk buruhausten ibili
).
Orai arterainokoan etzare horiez guziez batere gogoanbehartu.
He Phil (ap. Dv).
Zerbeitek gogan-beartzen bazuen, ezpairik gabe, tiro-ukaldi batez jotzeko.
FIr 141 (156 gogoan-beartu).
Zartzaro ta aldi luzea dala-ta, ezpaizaitute ezagutuko, ezta goganbeartuko ere, orren ille-urdin ikusita.
Zait Sof 14.
Goganbeharturik zegoen, jokabide bat ediren beharrez haurrari beldurrik ez lotsarik ez emateko.
Mde HaurB 53.
Gogoan beartzeko ezer etzuten nabaitu.FIr 151.
2.
Ablandar, debilitar.
Ez baso garaietako itzalek, ez belardi guriek [...] ez ditzake (idiak) goganbeartu.
"Non mollia possunt"
.
Ibiñ
Virgil
104.