1.
Desolar, devastar, destruir.
Eztezála, othoi, permeti Kristinotasuna xoil desola dadin.
Lç
Ins
A, 7r.
Nola oren batez desolatu izan dirade hain abrastasun handiak?
Lç Apoc 18, 16 (He urmariatu, TB, Ur (G), Ip ezdeustu, Dv galdu).
Gaitz nahiko diotenak, hura desolatuko dutenak, bulhuziko dutenak.
He Apoc 17, 16 (Lç desolatu, TB desegin, Dv bakharrik ezarri, Ip bereber ezari).
Badakizia zertako mundia hain desolatia den arimen bidian? Zeren eta ezpaita kasi nehorere bere beithan sartzen denik.
AR 117.
Erromako hiria izan zen üzürri izigarri batez desolatürik.
Ip Hil 180.
2.
(Chaho).
Desolar, desconsolar.
Zure itzalera heldu / dire desolatuak, / han aurkhitzen tuzte bere / nekeen deskansuak.
EZ Noel 103.
Ama desolatu hura yarraikitzen zitzaion ahukuari nigar eta marrasketan.
Lg II 152.
Senharrak galdu eta orobat asko urthez desolatuak daudenak.
Dh 156.
Hamaseiden urthia, nin desolatia / hilik ama handia.
Etch 178.
Bat dago desolatua, / bertzea aldiz net boztua.
Gy 245.
Kapitaiña desentenatürik zen, eta marinelak desolatürik bazoatzan hareki untziak ützi zütien güniala, hen ikhusteko esparanztarik gabe.
MaiMarIl 112.
Espos desolatu bat, bere lagun maitea galdurik, nigarretan eta pobrezian.
Lap 45 (V 24).
Desolatürik nüzü Xikito galdürik, / senhar gabe nükezü hura bada hilik.
Xikito 7.