(Lar, VocCB
→Dv, H (V, G)),
deslaitu (Lar, H).
"Acobardar, desanimar, hacer a uno cobarde"
, "desmayar", "flaquear, descaecer de ánimo" Lar.
[Soldado] bát desalaiturík.
LE ( in
BOEanm 1129
).
Askotan ori gertatu arren eztegu desalaitu bear.
Gco I 404.
Holandesak bere indar guztiakin ezin desalaitu zebala ontzi bat bakarra.
Izt C 447.
Onek desalaitu <-arai-> bage jardun zeban garboso.
Ib. 432s.
Erregutu bear dala beti, eta ez desalaitu.
Brunet Lc 18, 1.
Desalaitu etzaitezten, zuen gogo biziak gudarako galtzen dituzutela.
(He 12, 3).
Ur ( in
BOEg 1848
).
Izanik gazteluko jendea [...] eskasa eta ergela, desa]i[laitu ta makaldu zan bereala.
Aran SIgn 8.
Ez daki non arkituko duen beste bat aren berdiñik; baña ez da onegatik desalaitzen.
Otag EE
1882, 510.
Estularrituen pozgarria ta deslaituen sendagarria.
Itz Berb I 193.
Baña emakume kananeatarra ez zan deslaitu, ezpada [...] esan eutsan: "Jauna, baliyau zakidaz".
Itz Azald 63.
Urteoro berritzen da salbaziozko agindu au, gure biotza desalaitu ez dedin mundu deserri triste onetan.
Ant Ezale
1899, 2a.