(G, AN, L, B, BN ap. A
; Hb),
karrakail (B ap. Izeta BHizt
).
"Informe, malotru, cassé"
Hb.
"1.º brusco, tosco, feo; 2.º (persona), decadente"
A.
"Persona estropeada, envejecida. Gure gizona arront karrakaildue dago. Karrakail dabile
"
Izeta BHizt.
Emakuma eraman-ekarri ta tratu-zarketariak karkallak [izan oi dira]
.
Ezale
1897, 340a.
(DRA traduce "correveidile")
Utzi behartzen da dohala dena den, bere lephoztun karkailarekin, bai ordean ere bere zauriarekin!
Prop 1910, 67s (ap. DRA
).
Han etzen gehiago etxe karkakil [sic, sin duda errata] bat baizik xutik zagonik.
Zerb Gerlan 47.
Huna nolatsukoak ziren hitzak treina karkailaren urratsean.
Larre ArtzainE 110.