1.
"Cala[r], kaladu
"
Lcc.
2.
kallatu.
Calar, alcanzar cierta profundidad (un navío).
Ezta handik sartzen untzi guti baizen, eta guti kallatzen dutenak.
INav 126.
3.
kailatu.
Halar, arrastrar a tierra.
Igan zen Simon Piarres barkurat eta kaillatu zuen sarea leihorrerat, ehun eta berrogoi eta hamahirur arrain handiz bethea.
He Io 21, 11 (Lç tira, Dv herrestatu
).
Etxatu zuten, bada [sarea], eta gero ezin kailla zezaketen arrain hainitz izanaren fuertsaz.
Ib. 21, 6.
4.
(Lar→Chaho).
"Sondar, sondear"
Lar.
5.
Calar (la bayoneta).
Cf. Xe 205: Zezena sartu zaie / kala baioneta (el editor cita a la baioneta como variante de otra edición).
Agintzen digu kaboak jartzeko zortzi soldaduok etxe-inguruan, baionetak kalaturik.
Urruz Zer 52s.
6.
Plegar.
Jadanik plegatzen ditu / Plegatzen bere belak; / Hala xoriak hesten tu / Kalatzean hegalak.
(1842).
Eskual
6-1-1899, 3.
7.
Quedar atrapada (una rueda).
Bigarren arruda sartu zitzaion ziloka batean eta han kalatu.
Larz GH
1959, 89.