jeinu.
Tr. Documentado sobre todo en textos septentrionales. En DFrec hay 6 ejs., 4 septentrionales, de jeinu .
1.
(
SP, Chaho (que cita a O), Dv, H, A (que cita a O); yeinh- VocBN
A (j-)),
deinu (
-nh- VocBN →A;
vEys,
H).
Habilidad, destreza; talento, habilidad innata.
"Adresse"
, "adresse pour le travail" VocBN.
Ieinua azkarrari garhait.
O Pr 267 (cf. Saug 1 artia azkarrari garhait).
Nola ez baitute deinhurik aski balena horien hatzemaiteko, jainkotzat dauzkate.
Prop 1883, 160.
Menuzergoko jeinua baitzuen.
JE Ber 9.
Pertsuaren egiteko behar direla jeinua eta jakitatea.
Zerb Azk 65.
Jeinua, jiteak emaiten du, beraz Jainkoaren ganik heldu da.
Lf ELit 88.
Arimen ezagutzeko eta gidatzeko jeinu bikain bat bazuen.
Ib. 156.
Pilotako jeinuak eskastu bazauzkit.
Xa Odol 281.
Zirtoen jeinu jostagarriak haizatzen bezala ditu esondatu zarpailkeriak.Lf ELit 83.
2.
Hombre de talento, hombre de genio.
Platon, hil-eta ere, Sarkaldeko jeinu gehienek jaun eta nagusi ezagutu dute.
Lf ( in
Zait Plat XIV
).
3.
Genio, divinidad menor.
Arima, Iainko, naiz jeinu, diranak oro su beretik eginak dira.
Zait Plat 32.
Latinezko hitz batzuek estaltzen eta jaunzten zituztela hemen gaindiko jeinuak: [...].
Lf CEEN
1973, 123.
Amilamia [...] Alaba-Salbatierrako jeinu maitagarri bat.
Ib. 125.
4.
Genio, carácter propio.
Osoki gurea, osoki euskal kultura, jeinu eta sendimendukoa.
Larre ArtzainE 297.
JEINUZKO.
"Bethiri da nausi jeinuzko lanetan, c'est Pierre qui est maître dans les travaux d'art" Dv.