1.
(-xen V-gip),
errukiren (V-ger).
Digno de lástima, mísero.
"
Orrek eztagoz errukiren, ésos no están como para estar compadecidos. Un académico nuestro citó errukixen (V-gip), sinónimo y var. de errukiren
"
A Morf 144.
v. errukarri.
O Ama bakar errukiena!
Añ
EL1
207.
Eba guztiz errukiyenak, eginik infernuko sugiaren esana, galdu euen yatorrizko garbitasuna.
Ur BulaAl 36 (BulaG 552 urrikigarriak).
Obeitu egin bear diot! Bestela, ni errukiena.
Apaol 85.
2.
(V-gip, G-goi)
Ref.:
A;
A Apend
.
Compasión.
"
Errukiena dot, le tengo compasión (V-gip)"
A Apend.