mukurutu.
Tr. Documentado en autores septentrionales, y en Orixe, Villasante y en un ej. de EG (1950 (9-10), 23). La forma más empleada es mukurutu, seguida de mukurrutu ; hay mukuratu en Etcheberri de Ziburu (junto a mukurratu) y Haraneder, y mukhurratu en Harizmendi (76).
2.
(B ap. Izeta BHizt2; Aq 959 (AN), H),
mukurratu.
Amontonar.
"
Belarra mukurutu bear dugu
"
Izeta BHizt.
Izenak mukurutzeko zabar naiz, idaztearen itsuskeritik igesi bearrez.
EG 1950 (9-10), 23.
(Part. en función de adj.).
Iauna othoit khen etzatzu bidetako trabuak, / ormak, haize hotzak, eta elhur mukurratuak.
EZ Man II 122.