1.
(Sc ap. Lrq),
elizale,
eliz-zale (V, G ap. A
),
eleizazale,
eleisa-zale,
eleiszale.
Devoto, (el) que va con frecuencia a la iglesia.
Eleisa zale ta mundu gorrotokuak izateko.
JJMg BasEsc 284.
Eleisara juan dedilla [...] esaten badeutsa gurasuak, "bai, zeu bere Eleisa zalia izan zara, ta" esanda, burla egiten deutsa umiak.
fB Ic I app., 10.
Barre egingo deustee eta esango dabee Eleiszale ta beato edo beata bat nazala.
Ur MarIl 57.
Elizeak an eskubide andiak daukazalako, ango agintari ta andikiak Elizazaleak direalako.
A Ezale
1897, 13a.
Neskatilla galant, egikorra, elizalea.
Echta Jos 184.
Kristiñau onak ei ziran biak, eta eleiza zaleak.
Alzola Atalak 141 (103 elizazalea).
Iñor eliza-zalerik izan bada, gure ama izan zan bat, eta sermoia naikoa entzundakoa.
Etxabu Kontu 90.
2.
Clerical, ultramontano.
Badago mundu zabalean [...] arako liberal eta edu askotako eliza-zaleak baiño geiagorik bere.
Erkiag BatB 127.