1.
erreite (Lcc).
Acción de quemar, arder; quema.
"Quema, erreitea
"
Lcc.
Ikusiko duten orduan haren erretzearen khea.
"
Fumum incendii eius"
.
He Apoc 18, 9.
Sulezeko ta purgategiko neke ta erretze arrigarrien aldean.
Mb IArg I 318.
Jerusalen Titok artua eta Elizaren erretzea.
Lard 545.
Suz erretzen dituzte mendiak. [...]. Nihonereko bidegabe guziak darraizkote erretze horiei.
Dv Lab 307s.
Aren kea, aren sua, aren ikatz-erretzea ikustekoak zitukan.
A Ardi 18.
Axuanta oihuka / zezatela urka, / Erretzearen alde / mintzo errienta!
Etcham 62.
Baño ajol aundiko erretzea egin ez bazuten.
Anab Poli 121.
Oi erretze guri! / zauritze kutun.
"Cauterio suave"
.
Or (
in
Gazt MusIx 216
).
Egunero suak eta egunero etxe erretzeak.
Lab SuEm 171s (v. tbn. etxe erretze en Or SCruz 119 y SMitx Aranz 169n.).
Aita, berriz, bere karobi-erretze orrekin ez baizan ixiltzen ere.
Ataño
TxanKan
59.
2.
+
errete, errate.
Acción de fumar.
Erlojura begiratu, eta ambiak oraindiño. Izerdi-larria, gorputz-dardaria, zigarro-erratea.
Bilbao IpuiB 106.
Patxirentzat, errekan igerikatzera joatea eta tabakoaren erretea ziranmunduko obenik handienak.
Osk Kurl 136.
Erretzea onartzen bada, ondo erre.
Zendoia 186.
Tabakoa eta erretzea ez haizu, ostaturik eta zinemarik ez.
Larre ArtzainE 164.