(Urt II 423, Añ, VocBN
, Gèze, H),
deskustatu (Lar, Dv),
disgustatu .
(Acompañado gralmente. de instr.).
Disgustar(se); hastiar(se).
Ez yago itekó desgustadakionik.
LE Prog 96.
Behinere unhatu ez desgustatu gabe.
Dh 184.
Ez desgustatzeko haren begi guziz xahuak.
JesBih 33.
Eguzaita beinian harez desgustatü, / ene desprimützera zeritan gogatü.
Etch 178.
Khantore egitez gütie manhatü, / nahiz Montebideorat juailik desgu[s]tatü.
Ib. 458.
Bere baithan sarthua, / munduko gan-ethorriez arras desgustatua.
Gy 24.
Ikhuspen horrek eman zuen bere handitasunaz eta ongi izanaz desgustaturik.
Etcheberry 60.
Esposak elgarrez badire desgustatzen, elgarretarik aparta daitezkela sekulako.
Elsb Fram 159.
Ark ere eskribitu zaitadan, baia eztaud errespuestarik egin, disgustatruk al dagola.
Mdg 136s.
Desgustaturik damuz betea egon izan naiz bortzetan, / ez sorturikan Jainkoaz deusik ez dakiten tokietan.
Xa Odol 214.
Bainan desgustatu ninduen ondarrera, zeren sobera aitzinatzen baitzen eni gustatzen ez zitzauzkitan gauza batzuitan.
Etchebarne 86.
Lenaz diran ganetik / [gurasoak] barriz disgustatu.
Ayesta 69.