1.
(V-oroz-m-gip, G-goi ap. A; Mg PAbVoc
),
atrakala.
Riña, pendencia, reyerta.
v. atele, ateleka.
Baña orrelangorik aitatuten badozu emen, izango da atralaka ta baralla andiren bat.
Mg PAb 60.
Etxe utsa, atralaka utsa.
Ib. 122.
Euren amodio aragizkua laster desegiten da, ta bizi oi dira lera ta atralaka gogorrian.
CrIc 170.
Kendu gura izan zituban, sarri, ezer egin baga, usterik gitxieenian illda, gelditu oi diran auzi ta atralakeen peligrubak.
JJMg BasEsc 277s.
Itxas-dematik jaiorikoa baño milla aldiz okerragoa izan zan, Patxi zala ta Peru zala, Arranondon sortutako atrakala ta naste galgarria.
Ag Kr 172.
Alkarren arteko goibe, ezta-baida, atralaka ta noizbait baita ikusi ezinak bere.
A LEItz
131.
Eztire ixildu, ta orduen izen da atralakie.
Kk Ab II 55.
2.
(Adv.).Riñendo.
"
Atralakia: atralaka dabilz beti senar-emaztiak, andan en continua camorra marido y mujer"
Mg PAbVoc.
Beti lera bizian, erroiduban ta atralaka ibilliaz, alkarganako amodiorik eztaukela.
CrIc 70.