1.
(o- Lar→H, Añ),
ostun (Lar, H).
Sonoro, (lo) que hace ruido.
"Ruidoso"
Lar.
Tronpeta ósdunen bozará bildukotú bere áutatuak munduain laur partetaik.
EvAN Mt 24, 31 (Ol, Leon, BiblE ozen
).
Jesusek, deadartus berritan boza andi eta osdun batekin, entregatu zue bere espiritua.
Ib. 27, 50 (Hual oxen
).
Ukabilkada osdunen artean konturakoena Batxik, bakeak egitera ioala, Urabillagandik arturikoa izan zan.
A BGuzur 149.
Itxas-gizon eta baserritarrak ibiltzen, mogitzen, aurreratzen, zabaltzen ari dira, itxaso osdun eta naspillatuaren antzean.
Camp Ezale
1897, 228a.
Euskera osdun, biribil ta ederra da Eguskitza jaunarena.
EEs 1928, 87.
2.
(o
- H),
otsdun.
Célebre, famoso.
Orain kanpoak dakutsuz soillik, mendiska motzak, / Zeiñtzuk zirean len Italika otsdun andia.
AB Olerk 675.