1.
(L ap. A
; SP, Dv).
Poner(se) a punto de.
"
Ezkontzeko meneratzen denean, quand il se mettra à même de se marier. Hiltzeko meneratua (Gy), arrivé aux portes de la mort"
Dv.
Eta halatan minari errendaturik, erditzeko meneratzen denean [...].
Ax 79 (V 53; citado por SP que traduce "venant au point d'accoucher").
[Ikhusi zuela] suge bat hilla bezala / hotzak arras pasatua [...] / sentimenduz gabetua / hilltzeko meneratua.
Gy 161.
2.
Tener necesidad de, estar a falta de.
Obretan ere elkharren behartzen eta meneratzen direnean, elkharri ahalez heltzen zaitza.
'Cuando se necesitan y tienen que recurrir el uno al otro'
.
Ax 324s (V 215).
Gizon bati zeure mende guztian etsaigoa eduki diozunean [...]: zer esperantza ahal dukezu gero haren baithan haren behartzen eta meneratzen zarenean?
Ib. 450s (V 294; citado por SP, sin trad.).
3.
Llegar a su fin.
"
Errakia meneratua dago, le rôti est arrivé à point. Eria meneratzen denean, quand le malade vient à être à l'extrémité. Oraino leze ilhunean barna zirelarik, argia meneratu zitzaioten, [...] la lumière fut au moment de leur manquer"
H.