1.
(-kh- Dv),
zikintzale.
Profanador.
"Celui qui salit"
Dv.
v. zikinle.
Alakorik egingo balu, deituko zaio adultera, dio S. Paulok: au da ezkonzaren zikintzallea.
AA I 561.
Mihi tzarra da denen / zikhintzailea / eta kaltea, / hauzo eta ahaiden / makhurtzailea.
Zby RIEV
1909, 106.
Atzerri arrotz zikintzale gaixto gaixtagina, / laket zerauk atsegin ziztriña.
(Interpr?).
GH
1974, 107.
2.
Denigrador.
[Ezkontzak] balin baditu bere zikintzaleak, baditu ere sustengatzailleak.
Larz HilEspos 38.
3.
(Lo)que mancha, (lo) que ensucia.
Noe zenak bezala, izariz gaindi edan dugu; orduan gure gainerat jautsi dira pozoindura tzar guziak; ostoaren erretzale, adarraren zikintzale, mulkoaren ustelarazle.
Eskual 12-3-1909 (ap. DRA
).
Lixiba jotzeko... okerrena, omo!... Zapiak ikatz biurtzen ditu istan batea.Sutil!... zikintzaille ixil!
NEtx LBB 203.